ನನ್ನಾಕೆ ಇವಳು ತಾ ಬಲು ಬಿಂಕದಾಕೆಯೆನೆ
ಒಮ್ಮೆ ಬಿಮ್ಮನೆ ಬಿಗಿದು ನಿಲ್ಲುವಳು. ನೂರು ಸಲ
ಮಾತನಾಡಿಸಲೇನು? ಸುಮ್ಮನಿರುವಳು, ಕಮಲ
ಸುರಭಿಯನು ಹೊರದೂಡುವಂದದಲಿ, ‘ಸುಮ್ಮಾನೆ!
ಇಂತೇಕೆ, ಮಾನಿನಿಯು?’ ಎಂದು ಕೆಣಕಲು ತಾನೆ
ಸಲಿಲಮಯವಾಗುವದು ನೇತ್ರ. ನಲ್ದಾಯಮಳ-
ರಲ್ಲವೇನೆನೆ ನಾವು, ಕೋಡಿವರಿಯುವ ಹೊನಲ
ಧಾರೆ ಸಂತತವಾಗಿ ಹರಿಯುವದು, ನನ್ನಾಣೆ!
ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಕಮ್ಮಲರ ಕೋದು ಮುಡಿಯಲ್ಲಿಟ್ಟು
ಹೊಂದಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿರುವ ವೀಳ್ಯ ಹೊಂದುಟಿಯನ್ನೆ
ನೋಡುತಿರೆ ನಸುನಗುತ ತಡೆಯುವಳು ಮನದನ್ನೆ.
ನಿದ್ದೆ ಬರಲೆಚ್ಚರಿಸುವಳು ಮೆಚ್ಚಿ, ಕಣ್ ಚಿವುಟಿ,
ಮೆಯ್ ಸೋಂಕಿ. ಮಾತುಕತೆಗಿಲ್ಲ ಸೀಮೆಯ ಕಟ್ಟು,
ಅಂದೆಲ್ಲ ನುಡಿಸುವಳು ಎದೆಯ ತಂತಿಯ ಮೀಟಿ.
*****