ಭೈರವಿ
೧
‘ಬರಿಯೆ ಬಿಸುಸುಯಿಲಿಂದಲೀ ಹಗ-
ಲಿರುಳ ಕಳೆಯುವುದೇನು-
ಸರಿಯೆ!’ ಎನುತೇನೇನೊ ಹಾಡುತ-
ಲಿರುವೆನೇಗಲು ನಾನು.
ನನ್ನ ಹಾಡುಗಳೆಲ್ಲವಿವು ಮನ-
ದನ್ನ ನಿನಗಾಗಿರುವವು;
ನನ್ನ ಹಾಡಿನ ವರ್ಣ-ವರ್ಣವು
ನಿನ್ನನೇ ಕುರಿತಿರುವುವು;
ನಿನ್ನ ನೆನಹನೆ ಮೊರೆವುವು….!
ನಿನ್ನ ನೆನಹನೆ ಮೊರೆವುವೆಲ್ಲವು
ನಿನ್ನ ಕರೆಯುತಲಿರುವುವು.
೨
ಹಾಡ ಕೇಳುತ ಜನಗಳೆಲ್ಲರು
ಖೋಡಿಗಳೆಯುತೆ ನನ್ನ
ಏಡಿಸುತ ನಗೆಯಾಡುತಿರುವುದ
ನೋಡುತಿರುವೆನು ಚೆನ್ನ!
“ಏನು ಹಾಡಿನ ರಾಗ! ಅಳುವಿನ
ತಾನಗಳೆ ತುಂಬಿರುವುವು!”
“ಎನು ಮಾತಿನ ರೀತಿ! ಬರಿ ತಿ-
ಲ್ದಾಣವೋ ಎಂದೆನಿಪುವು!”
ಎಂಬವರ ನುಡಿ ಕೇಳಿ….
ಎಂಬವರ ನುಡಿ ಕೇಳಿ `ಅಯ್ಯೋ!’
ಎಂಬೆ ಮರುಕವ ತಾಳಿ,
೩
ಬಾಳು ನನ್ನದು ಅಳಲ ಹೊಳೆಯೊಳೆ
ತೇಲಿ ಮುಳುಗುತಲಿರುವುದು.
ಹೇಳುವೀ ಹಾಡೊಳಗೆ ಬೇರೆಯ
ಭಾವವೆಂತದು ಬರುವುದು?
ಹಾಡು ಕವನಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕೇ
ಮೂಡಿಕೊಂಡಿರದೇನು?
ನೋಡಿರದ ವಸ್ತುವನು ಚಿತ್ರದಿ
ಕೂಡಿಸಲು ಬಹುದೇನು?
ಏನೆ ಜನವೆನಲೀಗ….
ಏನೆ ಜನವೆನಲೀಗ ಹಾಡುವೆ
ನಾನು ನನ್ನಯ ರಾಗ !
೪
ಉರಿವ ಬೇಗೆಗೆ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡವ-
ನೊರಲುವಾ ನುಡಿಯರ್ಥವು
ಹೊರಗೆ ನಿಂತವಗಾಗುವುದೆ ಅವ-
ನರಿಯೆನೆಂಬುದು ವ್ಯರ್ಥವು
ಇರುಳು ಹಗಲಿನ ಸಿರಿಯ ಬಣ್ಣಿಸೆ
ಕುರುಡನರಿಯುವನೇನು!
ಇರುಹು ತಿಳಿಯದೆ ನನ್ನ ಹಾಡನು
ಜರಿದರಾಗುವುದೇನು!
ಬರಿಯೆ ತರನನವೆಂದು….
ಬರಿಯೆ ತರನನವೆಂದು ಬಗೆವರ
ಮರುಳಿಗೇನೆನಲಿಂದು!
*****